O leczeniu SM i chorobie

m magnetycznym. Pozwala on stwierdzić zaistnienie pierwszych zmian demielinizacyjnych w mózgu. Poza tym podczas diagnostyki i leczenia stwardnienia rozsianego wykonywanego są badania krwi. Ich fachowa interpretacja pozwala ocenić

O leczeniu SM i chorobie

Diagnostyka stwardnienia rozsianego

Diagnostyka stwardnienia rozsianego bywa bardzo długa. Podstawowym badaniem wykonywanym podczas diagnostyki stwardnienia rozsianego jest badanie rezonansem magnetycznym. Pozwala on stwierdzić zaistnienie pierwszych zmian demielinizacyjnych w mózgu. Poza tym podczas diagnostyki i leczenia stwardnienia rozsianego wykonywanego są badania krwi. Ich fachowa interpretacja pozwala ocenić stan zdrowia osoby chorej na stwardnienie rozsiane.

Poza tym będzie ona musiała regularnie odbywać wizyty u neurologa podczas których będzie on przeprowadzał badania kontrolne i rozmowy z pacjentem. Pozwolą one na dokonanie pełnej oceny stany zdrowia pacjenta i wdrożenie odpowiedniej terapii. Powinna ona pozwalać na kontrolowanie przebiegu choroby.


Pomoc dla osób chorych na stwardnienie rozsiane

Osoby chore na stwardnienie rozsiane mogą liczyć na otrzymanie bardzo kompleksowej pomocy. Jedną z form takiej pomocy jest oczywiście pomoc lekarska świadczona przez neurologów i lekarzy pokrewnych specjalności. Osoby chore na stwardnienie rozsiane mogą liczyć także na pomoc psychologiczną.

Jest ona dla nich bardzo ważna, ponieważ żyją one ze świadomością posiadania nieuleczalnej choroby, a poza tym do objawów stwardnienia rozsianego może należeć powracająca depresja czy obniżony nastrój. Dlatego dobry psycholog może pomóc w leczeniu stwardnienia rozsianego. Równie ważna jest dla osób chorych na stwardnienie rozsiane pomoc finansowa. Dzięki niej mogą one spokojnie się leczyć i nie muszą martwić się z powodu częstszych urlopów zdrowotnych.


Kryteria rozpoznawania SM - Wikipedia

Z uwagi na bogatą symptomatologię stwardnienia rozsianego brak jest swoistego testu, badania laboratoryjnego czy neuroobrazowego, które mogłoby pozwolić na jednoznaczne postawienie diagnozy. Jednocześnie wraz z postępem w leczeniu modyfikującym przebieg choroby konieczne stało się sprecyzowanie schematów diagnostycznych pozwalających na wczesne postawienie diagnozy i wdrożenie stosownej terapii.

Pierwsze przyjęte kryteria opublikowano w 1965 roku na podstawie prac Panel on the Evaluation of Experimental Trials of therapy in Multiple Sclerosis pod kierunkiem George'a A. Schumachera. Zawarta w nich konieczność udowodnienia rozsiania objawów choroby w czasie i przestrzeni oraz zastrzeżenie wykluczenia innych możliwych i lepiej tłumaczących objawy przyczyn choroby, stanowią podstawę kolejnych zaleceń diagnostycznych i obowiązują do dziś.

Opublikowane w 1983 roku kryteria Posera opierały się przede wszystkim na analizie przebiegu występowania kolejnych rzutów. Najważniejszym badaniem dodatkowym było badanie płynu mózgowo-rdzeniowego. Na tej podstawie pacjentów można było zakwalifikować do jednej z pięciu grup:

Klinicznie pewne SM (wystąpienie dwóch rzutów choroby z objawami z dwóch ognisk)
Wsparte badaniami laboratoryjnymi pewne SM
Klinicznie prawdopodobne SM
Poparte laboratoryjnie prawdopodobne SM
Nie SM

Źródło: https://pl.wikipedia.org/wiki/Kryteria_McDonalda



© 2019 http://nowak-agroturystyka.wielun.pl/